Ik ben soms zo moe...

Soms ben ik zo moe, dat opstaan al een strijd is.
Soms ben ik zo moe, dat ik eigenlijk niet meer wil.
Je hebt zo van die dagen, dat je denkt "wat is dit een belijdenis"
En op zulke momenten word het doodstil.
--------------

In iedergeval dit bovenstaande is soms mijn gevoel.
Soms, maar heel even, eigenlijk bijna niet aanwezig.
Maar als dat gevoel er is dan word ik een beetje lamgeslagen.

Ik verdwijn naar de achtergrond en "ben er even niet". Opzich niet heel erg, dat tijd voor jezelf nemen, maar de balans vinden is altijd zo lastig tussen terugtrekken en aanwezig zijn op vele gebieden, bijv. sociale contacten, school e.d.

Ik ben iemand, ik wil dat Niemand zich zorgen over me maakt, want als ik reeel ben hoeft dat ook niet. Heel erg depri ben ik allang al niet meer geweest, ik zit nogaltijd op school, wat een freaking wonder is, en ik boon mijn eigen boontjes, en die van een x aantal anderen, wel.

Maar dat wil niet zeggen dat ik soms niet het gevoel heb eventjes normaal te willen zijn. Gewoon opgaan in de mensenmassa en je geen zorgen te hoeven maken of mensen je "door" hebben.

Gelukkig heb ik wel momenten in het leven die me kracht geven, en me dus op de been houden.
Zoals mijn fitness resultaten (ik zal ze binnenkort hier op een rijtje zetten) die zeer positief zijn, die ene keer in de maand dat mensen zich toch vergissen of ik nou een jongen of een meid ben, die ene keer dat er weer een hetero meisje aangeeft een relatie met me te willen, omdat ik wel een knappe boy ben etc.

Er is gelukkig nog zoveel om voor te blijven, dat die momentjes van zelfmedelijden gelukkig maar heel kort zijn ^__^

Een nieuw jaar...

Nieuwe kansen... Althans mja, ik weet niet.

Dit is het volle jaar wat ik waarschijnlijk compleet uit moet gaan zitten met dit lichaam. Door die klote wachtlijst (momenteel 14maanden, 1e 2weken zijn nu net voorbij) moeten "wij, gendertjes", zolang wachten. Opzich vind ik een wachtlijst niet erg, helemaal niet eigenlijk.

Het geeft je namelijk tijd voor acceptatie en misschien zelfs deels verwerking. Je hebt de tijd om alles nog eens te overdenken, uit te proberen, fouten te maken en daarvan te leren. Dus wat dat betreft sta ik volledig achter wachtlijsten... Maar 14maanden, daar word je spontaan suicidaal van, als je dat nog niet was.

Het is een beetje door een zure appel heen willen bijten, met een laag goud erom heen. Je bijt... En je bijt... En je bijt nog wat meer, maar op den duur bijt je je tanden erop verrot.

Je komt door je intake. Yes! Stap 1 met glans doorstaan. Je verwacht geen medaile, en je verwacht geen rozenkrans, maar een straf van 14maanden op de strafbank voor iets waar je niet bewust voor kiest, dat is gewoon een hell.

Natuurlijk zitten er positieve kanten aan. Mijn omgeving kan aan mij wennen, en in zekere zin kan ik aan mijzelf wennen, maar het duurt te lang!

En op zulke momenten, als je dan aan het begin staat van een kers vers jaar en iedereen heeft zijn goede voornemens gemaakt, dan denk ik ineens van:

Was ik maar gewoon geboren als mezelf... Dan had ik al dit gezeik niet gehad, en had ik nu gewoon een relatie gehad (of niet), mijn leven zo goed en zo kwaad op een rijtje, en ging ik gewoon door met mijn leven.
Maar nee! Ik moet weer zo nodig speciaal zijn... ofzo...

Ik weet het niet, natuurlijk wens ik iedereen een gelukkig 2012, en natuurlijk hoop ik dat de mensen die willen stoppen met roken ook echt van die stokjes afblijven, maar mijn goede voornemen is niet meer dan stabiel blijven mentaal, wat al lastig genoeg is.

Ik zou gewoon zo nu en dan zo graag een aantal ampullen kopen en mijn lichaam elke 2weken met een dosis injecteren, maar dat is irreeel, en fucking gevaarlijk ook nog eens, dus ik doe het niet.

Maar toch...