Coming Out bij mijn moeder

 De titel zegt het al, mijn coming out bij mijn mams.
Ik heb bewust gekozen voor een brief; ik ben nogal een watje wat betreft dingen in het gezicht smijten, al helemaal als het over mijn geliefde mama gaat.

Waarom dat zo lastig is hoor ik je denken?
Nou eigenlijk om de reden omdat mijn moeder altijd het beste voor me gewilt heeft, en ik haar heel erg waardeer voor alles wat ze in der jaren voor mij en mijn broers (hans en jeroen) gedaan heeft. Ik hou van haar, en wil haar geen pijn doen. Het niet eens riskeren dat ik haar pijn doe.
En ik weet dat ik dat doe/heb gedaan, puur om het feit dat ik het haar nooit heb durven te vertellen dat ik me zo voelde. Ze wist van mijn automutilatie, mijn depressie vreetbuien etc. etc. maar altijd heeft ze me laten gaan, behalve als we een meningsverschil hadden, dan kwam alles er in een keer uit.
Dus daarom deze brief, en ik zorg dat ik binnen 24uur bij haar ben, zodat we erover kunnen praten met zijn 2-en. Hopelijk als moeder en zoon, maar ik denk dat dat te snel is voor haar. Wel ben ik van plan mijn binders te dragen...

Dus na x aantal versies gemaakt te hebben, bij deze het eind resultaat

Hieronder de brief:

Hey mams,

Ik stuur je deze brief omdat ik het te moeilijk vind dit recht in je gezicht te zeggen, en als je dit leest zal ik of naast je zitten of afgesproken hebben vanavond “even” langs te komen. Het is een lastig punt omdat dit heel mijn leven bestrijkt en ook wel veel dingen verklaart (in ieder geval voor mij).

Ik ben genderdysforisch; wat betekent dat ik in het verkeerde lichaam geboren ben.

Zelf snap ik dat dit een beetje als een baksteen op je nieuwe auto valt, maar ik zal het een beetje uitleggen.
Ik weet dat ik vroeger jurken heb gedragen, barbies wilde hebben etc. etc.
Maar dat kwam omdat ik heel verlegen was over mijn gevoelens, waardoor ik juist heel overdreven meisjes dingen wilde. Diverse keren ben ik boos geworden omdat hans en jeroen een Action men kregen, en ik het moest doen met een barbie.

Ook in de 1e, op de grote beerstraat ben ik een keer in tranen uitgebarsten om, ogenschijnlijk, niets. In ieder geval zo leek het, want wederom durfde ik niets te vertellen.

Op mijn examen heb ik me natuurlijk gekleed als jongen, en voelde me hier geweldig bij. Het feit dat ik nog steeds voor Saskia, en haar etc. uitgegeven werd, maakte me toen niet zoveel uit. Het was voor mij een gygantische mijlpaal, waarbij het me duidelijk werd dat ik dit echt wilde/moest zijn. De hele zomer ben ik eigenlijk zo doorgegaan bij mijn vriendengroep, die het overigens wel wist.

Onder het familie etentje laatst, toen je me jochie noemde, deed mijn hart even een sprongetje van geluk, maar mijn gewoonte zei me dat ik erop in moest gaan. Dat deed ik, in de vorm van een grapje. Maar elk grapje heeft een kern van waarheid, zo ook deze. De reactie van onder andere Nicole kreeg me stil, ergens omdat ik er heel blij mee was, maar het was ook zo onverwacht. Ik kon me er alleen nog niet toe zetten om het hoge woord eruit te gooien, omdat Jeroen en Rinus aan de tafel zaten, waarvan je weet dat ik daar niet zo’n hele goede band mee heb, en eigenlijk ben ik ook best wel bang voor Jeroen zijn reactie.

Verder verklaart het voor mij ook een aantal dingen, en misschien herken jij ook een aantal punten waarvan jij denkt: Ja dat klopt nu beter dan voorheen. Misschien kunnen we hier een keer een open gesprek over hebben. Ik zou dat in ieder geval heel prettig vinden, en ik hoop jij ook.

Ook wil ik horen hoe jij je hierbij voelt. Of je dingen herkent, of juist niet. Het liefst geef ik op elke vraag een antwoord, zodat je niet hoeft te twijfelen, of ergens nog vraagtekens bij zet. Ik weet zelf dat ik dat niet allemaal kan, niet in 1 gesprek, maar ik ga wel mijn best ervoor doen om elke vraag zo goed en duidelijk mogelijk te beantwoorden en te verwoorden (wat nou niet bepaald mijn sterkste kant is).

Dus eigenlijk is deze brief om te vertellen dat ik van je hou, maar niet ben wie je dacht dat ik altijd was, althans qua uiterlijk. Mijn innerlijk zal nooit veranderen. Met andere woorden, ookal heb ik een andere naam, en een ander uiterlijk. Van binnen zal ik altijd Saskia zijn, ongeacht wat er gebeurt, en ik hoop dat jij dit ook ziet.

Ik heb me opgegeven bij het VU en wacht nu op mijn in-take. Ook omdat je aangaf geen jongensnaam voor me te hebben gehad als baby, heb ik mijn eigen naam uit gekozen; Sean.

Ik hoop op begrip, maar weet dat dit een moeilijk iets is, dus eigenlijk verwacht ik niets.

Xxx Ik hou van je.

Moe

Ik weet niet hoe het komt maar ik ben de laatste weken zo Moe... Alsof ik niet verder kan en om half 9 begin ik al in te storten.

Ik bedoel natuurlijk lichamelijk moe, geestelijk nog lang niet. Het wachten is saai en vervelend, en ik ben net een stuiterballetje en wil het liefst nu 12spuiten vol testosteron in mijn heup douwen en wachten tot de reactie in mijn lichaam maar daar gaat het niet om.

Als ik thuis kom, ben ik kapot. Ik hoef nog niet eens wat gedaan te hebben, maar ik ben gewoon moe. Te moe niet, ik doe geregeld nog dingen, maar liever niet. Het liefst draai ik me om op mijn bed en doe even een dutje, maar dit doe ik niet. Omdat ik weet dat ik het anders gewend ga raken en dus moet blijven doen.

Ik denk dat het komt door alle dingen die nu in mijn hoofd spoken. Ik slaap diep, maar onrustig. Als ik rustig stil zit, dan nog ben ik aan het nadenken. Het houd gewoon niet op. Ik vind het niet erg, maar het is gewoon vermoeiend.
Daarnaast speelt mijn gewicht ook mee uiteraard. Ik zit nu weer onder de 100kg maar wil naar de 75, of lager als dat verantwoord is. Ik denk dat zodra ik op mijn streefgewicht zit, en een lekkere conditie heb dat alles wat makkelijker zal gaan.
En als laatste mijn ritme. Het komt veel te vaak voor dat ik om 3uur nog niet moe ben, omdat ik of over mijn slaap heen ben, of het gewoon nog niet gehad heb. Dus nja dat dus... Allemaal dingen die er invloed op hebben. En dat is niet erg, zolang ik maar een goede weerstand blijf houden en mijn schoolwerk doen kan :3

Dipje

Vandaag loopt het even niet zoals ik het zou willen.
Ik ben moe, heb moeite met opstaan en ben een beetje lusteloos.

Waarschijnlijk komt dit omdat ik het zat ben continu de naam Saskia te horen.
Dit had ik natuurlijk al; maar nu is het nog erger nu ik weer binders draag. Die laten me een stuk dichter bij mijn doel komen, en me dus ook zo voelen. Hierdoor is het moeilijk om steeds met mijn meisjesnaam aangesproken te worden.

Ook denk ik dat het gewoon komt omdat ik een beetje uit evenwicht getrokken was. Gister echt met een smile gaan slapen door alle positieve reacties (49positieve reacties in een kleine 8uur), en de in het algemeen redelijke dag die ik gehad had. Hierdoor zegt mijn weegschaaltje der emoties nu: Bij deze heeft u een dip verdient.
En mja dat heb ik nu.

Het is geen gygantische, ik weet dat ik er uit ga komen zonder kleerscheuren, this alleen zo'n dag waarbij het voelt alsof elke beweging die je maakt dat dat niet die bewegingen maar 20x opdrukken.

Maar nu eerst: ontbijt

Tik... Tak...

En de tijd tikt door.

Vanochtend heb ik gebeld naar het VU, wat voor mij een hele grote mentale stap was.
Ook heb ik me eigenlijk druk gemaakt om niets. Dat is gewoon zo.

Ik kreeg eerst Jos aan de lijn, maar die schakelde me door naar zijn secretaresse. Even lekker gebabbelt en daar kreeg ik te horen welke dingen ik bij elkaar moest zoeken, en dat ze me rond 12-en terug zou bellen omdat maandagen gewoon ontiegelijk druk zijn en ze als enige achter de telefoon zat.

Natuurlijk snapte ik dit, maar prettig vond ik het eigenlijk niet. Doordat het zo'n stap was om het uberhaubt te doen, en dan nog 3uur moeten wachten is lastig. en het is langer geworden dan 3 uur. Ik wacht nog steeds. Ben ik te ongeduldig? Ja. Maar kom op.

Mag je niet ongeduldig zijn als je al 19jaar overhoop ligt met jezelf en nu eindelijk een weg ziet om dat over te laten zijn.

Ach nog even geduld en een continu kijken naar mijn telefoon. Ze bellen vanzelf wel... Hoop ik...

2. Insomnia

Ik heb er weer last van, insomnia.
Zo nu en dan is het er en andere weken of maanden geen last van. Zeker in dit soort tijden, waar ik heel veel dingen moet, en doe, en wil, is het erger. Veel erger. Soms wel tot 2uurtjes slaap per dag voor 3 weken lang.

Dit keer komt het omdat ik bezig ben vanalles voor mezelf op te zetten;

- Een utuup channel (Done)
- Een blog (DONE)
- Het telefoongesprek met het VU.

Het laatste vind ik best wel eng, of spannend, maar mooie dingen zijn vaak eng. Ik weet het niet. Het is iets wat ik al jaren eigenlijk wil, maar nooit gedurft heb, en nu, ineens, zet ik mezelf een soort deadline X.X
Maw mijn hoofd draait overuren.

Het liefst wil ik ook alvast een brief schrijven voor mijn moeder, die ik haar waarschijnlijk ga laten lezen als ik mijn outing doe. Denk dat dat de manier is voor mij om het te doen, omdat ik, ik ken mezelf, dichtklap en nooit weet hoe ik dat deel van de taart aan moet snijden.

In ieder geval is het drukte in mijn hoofd, veel emoties, veel gedachten.
Spannend, maar toch eng. Iets waar ik al tijden naar uit kijk, maar toch eigenlijk niet durf. Argh... :3

Ik ben boos

Boos is misschien niet het beste woord. Misschien gefrustreerd, teleurgesteld. In ieder geval ben ik niet blij, laten we het daar maar bij houden.

En waarom ben ik dan niet blij? Nou erm ja

Ik ben boos op verschillende dingen;

• De wereld
• Mensen om me heen
• Mijn familie
• De ziekenhuizen

En waarom nja, dat zal ik jullie vertellen.

Ik ben boos op de wereld omdat het zo "heerlijk" gender georienteerd is. Je zou toch verwachten dat het onderhand niet meer uit maakt hoe je eruit zit, wat je gender is maar meer wie je zelf bent.

Zelf heb ik nog nooit een tasje gejat van iemand, help mensen waar ik kan en doe altijd mijn best "een goede burger" te zijn, en nu, omdat ik ergens mee geboren ben waar ik NIETS aan doen kan, word ik neergezet als vreemd, anders, raar, pestwaardig en ga zo maar verder.

Zelf heb ik er weinig last van, want ik ga van het zo genoemde zwakkere geslacht naar het sterkere. Als vrouw is het gewoon wat meer geaccepteerd om er mannelijker uit te zien, kort haar te hebben en een spijkerbroek.

Maar al mijn transvriendinnen (en dat zijn er nogal wat) worden dagelijks(!!!!!) uitgelachen, bespot of wat dan ook door jongeren. En dat maakt me misselijk, boos en soms zelfs agressief. Maar ik doe er niets tegen, want ik kan er ook niets tegen doen, omdat de personen in kwestie vaak met een groep zijn van zo'n 10-15jongens, en sorry maar ik kan een hoop maar dat niet.

Het doet gewoon pijn om na een geweldig leuke dag, met een vriendin huilend op bed te zitten omdat ze zich bespot voelt. Je voelt je dan gewoon een waardeloze vriend, en vooral machteloos.

Ik ben pissig op de mensen om me heen (zeker niet allemaal hoor) omdat velen zo narrow-minded zijn. Gelukkig heb ik veel open geesten om me heen verzameld, en velen gaven al een half jaar geleden aan me meer als gozer te zien dan als meisje. En dat doet zeker goed, maar zo zijn er ook veel mensen (waaronder in mijn klas) die opmerkingen maken die niet mis zijn, of het expres of perongelijk gebeurt daar gelaten (ze weten namelijk niets van mijn genderdysforia). Dan leg ik ze uit dat ik liever niet heb dat ze zulke dingen zeggen, in ieder geval niet in mijn buurt, maar toch telkens weer...

Maar daar kan ik nog iets aan doen door een gesprek te hebben met mijn StudieLoopbaanCoach (SLC), maar de anderen, mijn buren (woon in een buurt vol turken en marokanen, welke toch wat minder tollerant zijn), of wie dan ook, daar heb ik niemand voor waar ik even een goed gesprek mee kan hebben zodat het gezeik ophoud, of iig in mijn gezicht ophoud.

Op mijn familie ben ik pissig, puur om het feit dat ze nooit open hebben gestaan voor mijn verhaal. Daar was ook de ruimte niet voor, maar toch... Het maakt me angstig om het te vertellen, al ben ik door een grapje bij het laatste familie etentje erachter gekomen dat mijn gezin er niet eens raar van opzou kijken als ik ermee zou komen.

Op mijn moeder ben ik niet zozeer boos, maar ik weet niet wat ik van dit verhaal moet vinden omdat ik ervan overtuigd ben dat de geest en wilskracht van jezelf je biologische processen kan beinvloeden.

De verloskundige van mijn moeder heeft mijn moeder al de 9maanden vertelt dat ik een jongetje zou worden. Mijn moeder heeft bij mij ook geen echo's laten maken of wat dan ook, dus dit was gebaseerd op de temperatuur van mijn moeder, het exacte verhaal weet ik niet.

Toen ik mijn moeder vroeg wat mijn jongens-naam had geworden, gaf ze aan het niet te weten, omdat ze ervan overtuigt was dat ik een meisje zou worden. Nja tadaa, nu ben ik een beetje van beiden.

De ziekenhuizen... Al geef ik nu de verkeerde de schuld maar ach... moet iemand de schuld geven. De wachtlijsten zijn lang... misschien wel Té lang. Ik weet dat dit komt door draagkracht van de psychologen, de zwaarte van het af te lopen programma, en... subsidies.

Ik baal er gewoon van dat als je eenmaal de stap hebt gezet om het genderteam te bellen (misschien wel de moeilijkste stap van heel je traject) je, in mijn geval nog ruim een jaar moet wachten voordat je bij een psycholoog zit die je begrijpt, en je ziet voor wie en wat je bent.

Maar als laatst baal ik echt van mezelf. Ik had eerder naar mezelf moeten luisteren, misschien als kind al aan moeten geven dat er iets mis was. Want... ik wist dat er iets mis was. Ik wist dat ik liever als jongen door het leven ging, ik wist dat mensen me kwetsten als ze me een meisje noemden, me barbies gaven terwijl mijn broers de action man's kregen en me niet toestonden kort haar te nemen.

Ik baal van mezelf omdat ik door veel mannelijk contact, en de (vreemde) angst om homo te zijn, me weerhouden heb van deze keuze. Dat ik door een paar tegenslagen 2jaar geleden besloten heb dat het wel goed is zo, en dat ik hier wel mee kan leven, want ik kan hier niet mee leven.

Ik walg van mijn borsten, en ik walg van mijn menstruatie, ik walg van het feit dat ik, als ik ga zwemmen, niet topless kan en ik walg van alles wat eromheen zit.

Ik ben gevangen in een lichaam wat ik niet ben, en vind het gewoon kut dat ik 2jaar geleden niet de stap het gezet, die ik nu gezet heb. Want dan had ik nu al aan de testosteron kunnen zitten, en misschien al blijer geweest dan dat ik nu ben.

Ik weet het niet hoor, het is maar een aanname.

Het komt er eigenlijk gewoon op neer. Ik baal van vanalles, maar meer van mezelf en de keuzes die ik in het verleden, bewust of onbewust, heb gemaakt.

Maar ik zie de toekomst goed in, en we gaan ervoor.