Ik ben boos

Boos is misschien niet het beste woord. Misschien gefrustreerd, teleurgesteld. In ieder geval ben ik niet blij, laten we het daar maar bij houden.

En waarom ben ik dan niet blij? Nou erm ja

Ik ben boos op verschillende dingen;

• De wereld
• Mensen om me heen
• Mijn familie
• De ziekenhuizen

En waarom nja, dat zal ik jullie vertellen.

Ik ben boos op de wereld omdat het zo "heerlijk" gender georienteerd is. Je zou toch verwachten dat het onderhand niet meer uit maakt hoe je eruit zit, wat je gender is maar meer wie je zelf bent.

Zelf heb ik nog nooit een tasje gejat van iemand, help mensen waar ik kan en doe altijd mijn best "een goede burger" te zijn, en nu, omdat ik ergens mee geboren ben waar ik NIETS aan doen kan, word ik neergezet als vreemd, anders, raar, pestwaardig en ga zo maar verder.

Zelf heb ik er weinig last van, want ik ga van het zo genoemde zwakkere geslacht naar het sterkere. Als vrouw is het gewoon wat meer geaccepteerd om er mannelijker uit te zien, kort haar te hebben en een spijkerbroek.

Maar al mijn transvriendinnen (en dat zijn er nogal wat) worden dagelijks(!!!!!) uitgelachen, bespot of wat dan ook door jongeren. En dat maakt me misselijk, boos en soms zelfs agressief. Maar ik doe er niets tegen, want ik kan er ook niets tegen doen, omdat de personen in kwestie vaak met een groep zijn van zo'n 10-15jongens, en sorry maar ik kan een hoop maar dat niet.

Het doet gewoon pijn om na een geweldig leuke dag, met een vriendin huilend op bed te zitten omdat ze zich bespot voelt. Je voelt je dan gewoon een waardeloze vriend, en vooral machteloos.

Ik ben pissig op de mensen om me heen (zeker niet allemaal hoor) omdat velen zo narrow-minded zijn. Gelukkig heb ik veel open geesten om me heen verzameld, en velen gaven al een half jaar geleden aan me meer als gozer te zien dan als meisje. En dat doet zeker goed, maar zo zijn er ook veel mensen (waaronder in mijn klas) die opmerkingen maken die niet mis zijn, of het expres of perongelijk gebeurt daar gelaten (ze weten namelijk niets van mijn genderdysforia). Dan leg ik ze uit dat ik liever niet heb dat ze zulke dingen zeggen, in ieder geval niet in mijn buurt, maar toch telkens weer...

Maar daar kan ik nog iets aan doen door een gesprek te hebben met mijn StudieLoopbaanCoach (SLC), maar de anderen, mijn buren (woon in een buurt vol turken en marokanen, welke toch wat minder tollerant zijn), of wie dan ook, daar heb ik niemand voor waar ik even een goed gesprek mee kan hebben zodat het gezeik ophoud, of iig in mijn gezicht ophoud.

Op mijn familie ben ik pissig, puur om het feit dat ze nooit open hebben gestaan voor mijn verhaal. Daar was ook de ruimte niet voor, maar toch... Het maakt me angstig om het te vertellen, al ben ik door een grapje bij het laatste familie etentje erachter gekomen dat mijn gezin er niet eens raar van opzou kijken als ik ermee zou komen.

Op mijn moeder ben ik niet zozeer boos, maar ik weet niet wat ik van dit verhaal moet vinden omdat ik ervan overtuigd ben dat de geest en wilskracht van jezelf je biologische processen kan beinvloeden.

De verloskundige van mijn moeder heeft mijn moeder al de 9maanden vertelt dat ik een jongetje zou worden. Mijn moeder heeft bij mij ook geen echo's laten maken of wat dan ook, dus dit was gebaseerd op de temperatuur van mijn moeder, het exacte verhaal weet ik niet.

Toen ik mijn moeder vroeg wat mijn jongens-naam had geworden, gaf ze aan het niet te weten, omdat ze ervan overtuigt was dat ik een meisje zou worden. Nja tadaa, nu ben ik een beetje van beiden.

De ziekenhuizen... Al geef ik nu de verkeerde de schuld maar ach... moet iemand de schuld geven. De wachtlijsten zijn lang... misschien wel Té lang. Ik weet dat dit komt door draagkracht van de psychologen, de zwaarte van het af te lopen programma, en... subsidies.

Ik baal er gewoon van dat als je eenmaal de stap hebt gezet om het genderteam te bellen (misschien wel de moeilijkste stap van heel je traject) je, in mijn geval nog ruim een jaar moet wachten voordat je bij een psycholoog zit die je begrijpt, en je ziet voor wie en wat je bent.

Maar als laatst baal ik echt van mezelf. Ik had eerder naar mezelf moeten luisteren, misschien als kind al aan moeten geven dat er iets mis was. Want... ik wist dat er iets mis was. Ik wist dat ik liever als jongen door het leven ging, ik wist dat mensen me kwetsten als ze me een meisje noemden, me barbies gaven terwijl mijn broers de action man's kregen en me niet toestonden kort haar te nemen.

Ik baal van mezelf omdat ik door veel mannelijk contact, en de (vreemde) angst om homo te zijn, me weerhouden heb van deze keuze. Dat ik door een paar tegenslagen 2jaar geleden besloten heb dat het wel goed is zo, en dat ik hier wel mee kan leven, want ik kan hier niet mee leven.

Ik walg van mijn borsten, en ik walg van mijn menstruatie, ik walg van het feit dat ik, als ik ga zwemmen, niet topless kan en ik walg van alles wat eromheen zit.

Ik ben gevangen in een lichaam wat ik niet ben, en vind het gewoon kut dat ik 2jaar geleden niet de stap het gezet, die ik nu gezet heb. Want dan had ik nu al aan de testosteron kunnen zitten, en misschien al blijer geweest dan dat ik nu ben.

Ik weet het niet hoor, het is maar een aanname.

Het komt er eigenlijk gewoon op neer. Ik baal van vanalles, maar meer van mezelf en de keuzes die ik in het verleden, bewust of onbewust, heb gemaakt.

Maar ik zie de toekomst goed in, en we gaan ervoor.