Coming Out bij mijn moeder

 De titel zegt het al, mijn coming out bij mijn mams.
Ik heb bewust gekozen voor een brief; ik ben nogal een watje wat betreft dingen in het gezicht smijten, al helemaal als het over mijn geliefde mama gaat.

Waarom dat zo lastig is hoor ik je denken?
Nou eigenlijk om de reden omdat mijn moeder altijd het beste voor me gewilt heeft, en ik haar heel erg waardeer voor alles wat ze in der jaren voor mij en mijn broers (hans en jeroen) gedaan heeft. Ik hou van haar, en wil haar geen pijn doen. Het niet eens riskeren dat ik haar pijn doe.
En ik weet dat ik dat doe/heb gedaan, puur om het feit dat ik het haar nooit heb durven te vertellen dat ik me zo voelde. Ze wist van mijn automutilatie, mijn depressie vreetbuien etc. etc. maar altijd heeft ze me laten gaan, behalve als we een meningsverschil hadden, dan kwam alles er in een keer uit.
Dus daarom deze brief, en ik zorg dat ik binnen 24uur bij haar ben, zodat we erover kunnen praten met zijn 2-en. Hopelijk als moeder en zoon, maar ik denk dat dat te snel is voor haar. Wel ben ik van plan mijn binders te dragen...

Dus na x aantal versies gemaakt te hebben, bij deze het eind resultaat

Hieronder de brief:

Hey mams,

Ik stuur je deze brief omdat ik het te moeilijk vind dit recht in je gezicht te zeggen, en als je dit leest zal ik of naast je zitten of afgesproken hebben vanavond “even” langs te komen. Het is een lastig punt omdat dit heel mijn leven bestrijkt en ook wel veel dingen verklaart (in ieder geval voor mij).

Ik ben genderdysforisch; wat betekent dat ik in het verkeerde lichaam geboren ben.

Zelf snap ik dat dit een beetje als een baksteen op je nieuwe auto valt, maar ik zal het een beetje uitleggen.
Ik weet dat ik vroeger jurken heb gedragen, barbies wilde hebben etc. etc.
Maar dat kwam omdat ik heel verlegen was over mijn gevoelens, waardoor ik juist heel overdreven meisjes dingen wilde. Diverse keren ben ik boos geworden omdat hans en jeroen een Action men kregen, en ik het moest doen met een barbie.

Ook in de 1e, op de grote beerstraat ben ik een keer in tranen uitgebarsten om, ogenschijnlijk, niets. In ieder geval zo leek het, want wederom durfde ik niets te vertellen.

Op mijn examen heb ik me natuurlijk gekleed als jongen, en voelde me hier geweldig bij. Het feit dat ik nog steeds voor Saskia, en haar etc. uitgegeven werd, maakte me toen niet zoveel uit. Het was voor mij een gygantische mijlpaal, waarbij het me duidelijk werd dat ik dit echt wilde/moest zijn. De hele zomer ben ik eigenlijk zo doorgegaan bij mijn vriendengroep, die het overigens wel wist.

Onder het familie etentje laatst, toen je me jochie noemde, deed mijn hart even een sprongetje van geluk, maar mijn gewoonte zei me dat ik erop in moest gaan. Dat deed ik, in de vorm van een grapje. Maar elk grapje heeft een kern van waarheid, zo ook deze. De reactie van onder andere Nicole kreeg me stil, ergens omdat ik er heel blij mee was, maar het was ook zo onverwacht. Ik kon me er alleen nog niet toe zetten om het hoge woord eruit te gooien, omdat Jeroen en Rinus aan de tafel zaten, waarvan je weet dat ik daar niet zo’n hele goede band mee heb, en eigenlijk ben ik ook best wel bang voor Jeroen zijn reactie.

Verder verklaart het voor mij ook een aantal dingen, en misschien herken jij ook een aantal punten waarvan jij denkt: Ja dat klopt nu beter dan voorheen. Misschien kunnen we hier een keer een open gesprek over hebben. Ik zou dat in ieder geval heel prettig vinden, en ik hoop jij ook.

Ook wil ik horen hoe jij je hierbij voelt. Of je dingen herkent, of juist niet. Het liefst geef ik op elke vraag een antwoord, zodat je niet hoeft te twijfelen, of ergens nog vraagtekens bij zet. Ik weet zelf dat ik dat niet allemaal kan, niet in 1 gesprek, maar ik ga wel mijn best ervoor doen om elke vraag zo goed en duidelijk mogelijk te beantwoorden en te verwoorden (wat nou niet bepaald mijn sterkste kant is).

Dus eigenlijk is deze brief om te vertellen dat ik van je hou, maar niet ben wie je dacht dat ik altijd was, althans qua uiterlijk. Mijn innerlijk zal nooit veranderen. Met andere woorden, ookal heb ik een andere naam, en een ander uiterlijk. Van binnen zal ik altijd Saskia zijn, ongeacht wat er gebeurt, en ik hoop dat jij dit ook ziet.

Ik heb me opgegeven bij het VU en wacht nu op mijn in-take. Ook omdat je aangaf geen jongensnaam voor me te hebben gehad als baby, heb ik mijn eigen naam uit gekozen; Sean.

Ik hoop op begrip, maar weet dat dit een moeilijk iets is, dus eigenlijk verwacht ik niets.

Xxx Ik hou van je.