Hallo allemaal

Ik ben dus Sean, al doet mijn ID me vertellen dat ik Saskia ben.

Ik ben een mens, met een verhaal. Een lang verhaal, een groot verhaal maar ook een deprimerend verhaal op sommige delen.

Ik heb namelijk genderdysforia, een vervelende psychologische aandoening die ervoor zorgt dat mijn hoofd anders zegt dan mijn lichaam, namelijk dat ik in het verkeerde lichaam zit.

Deze blog gaat dus over een jonge vrouw in een verkeerd lichaam.
Alle frustratie en natuurlijk ook blijdschap zullen hier op komen te staan.

Ik wens jullie veel leesplezier!

zondag 27 mei 2012

Trainingsresult Week1

Hey allemaal

Nja zoals gezegt zou ik beginnen met mn nieuwe trainingschema, and so I did.
Ik begon met de fittest en een klein weeg momentje:

Ik weeg nu 95kg +/-us :) dus ja ik ben iets aangekomen, maar is opzich niet zo gek.
De fittest bestaat uit 8 oefeneningen die je zoveel mogelijk moet doen in 1 minuut. Deze test doe je elke 2 weken, en zo zie je dus je vooruitgang.
Daarnaast ga ik elke week foto's maken van mijn rug/heupen (flexed en niet flexed), buik en borst ;3
Dus ik hou jullie updated

Results W1:
Oef1: 100x
Oef2: 43x
Oef3: 78x
Oef4: 24x
Oef5: 11x
Oef6: 8x
Oef7: 17x
Oef8: 32x

Dus nou ja nu wachten tot over 2 weken! :)

zaterdag 26 mei 2012

Some Changes :)

Hey allemaal,

nja laten we met de deur in huis vallen: ik heb voorgenomen mijn leven te beteren op het gebied van Roken alsin ik ben sinds eergisteren gestopt. Enige waar ik nog tabak bij mag krijgen is een blowtje zo nu en dan, maar zelfs dat liever niet ;3

Daarnaast heb ik een epische work out gevonden; Shaun T Insanity workout.
Echt bizar, ik ga hier ook al mijn resultaten laten zien en ontiegelijk veel zeiken over de spierpijn ;3

Het komt neer op een omgekeerde interval training, dus heel de tijd high inpackt training met korte fases van minder inpackt. Echt heel cool en ik hoop daarmee in 60dagen een kilo of 10-15 kwijt te kunnen raken maar dat zien we wel weer :3

Dus ja datteh ;3

zaterdag 19 mei 2012

Klote Lente

Hey allemaal,

Het is eigenlijk alweer te lang geleden dat ik iets poste, dus bij deze...
De laatste weken waren wisselend al merk ik dat ik de laatste 3 dagen weer afglijd naar een depressie.

Sinds mijn comming out had ik alles qua gevoelens naar anderen uitgezet. Geen seks, geen genegenheid en verder dan een knuffel zou het niet snel meer komen met me...
Maar toen *tuntuntunnnn* kwam een vriend van me uit Amerika langs. Een vriend van me die ik al langer spreek en ook veel transgenders kent in de USA.

Ik moet zeggen dat ik van nature een best wel lichamelijk ingesteld figuur ben en ik vind niets fijner dan knuffelen, met iemands haartjes op zijn borst/arm spelen en gewoon relaxen. Ook verdere stappen vind ik niet erg want WOOPIE genegenheid enzo ;3

Maar oke dat was een side note, anders snap je de context van de rest van dit hele verhaal niet meer. In ieder geval op skype veel met hem gesproken/gecammed en daar kwam uit dat hij ook best lichamelijk ingesteld is en hij al vaker met een trans samen heeft geslapen. Ik hield de boot nog een beetje af want... mja... AWKWARDDDDDD... :P

Maar in ieder geval heeft hij me wat inzichten gegeven die ik eerder nog niet had. En daarnaast heeft hij een muur doorgeschopt en het lijkt moeilijker als te voren om het allemaal weer terug te stoppen... Ik wil knuffelen, ik wil iemand die me ziet voor wie ik ben, ondanks dat mijn lichaam faalt... Ik wil bij iemand horen... Ik wil hand in hand lopen en trots zijn op mijn homo-zijn... Ik wil gewoon weer leven.

Ik realiseer me dat ik mezelf dingen ontnam die ik vroeger zo kon krijgen... Ik knipte met mijn vinger en ik had weer 4 mannen achter me aan... Tegelijkertijd zou ik het weer kunnen maar aan de andere kant ben ik bang voor de verandering die mensen zullen zien. Zien ze me dan nog wel als gozer, of word het weer die twijfelachtige hij... Pfff Ik weet het niet, en ik zal het ook nooit weten...

Maar verder... Verder gaat alles oke... Ik denk eraan mezelf verkiesbaar te stellen onder de PiratenPartij, dan ben ik toch nog van enig nut voor deze maatschappij en wie weet... Een transgender in de 2e kamer... Dat zou best hip zijn ;3

In ieder geval ik zal kijken of ik wat vaker kan/wil bloggen, maar dit moest er ff uit.

Groetjez~!

donderdag 19 januari 2012

Ik ben soms zo moe...

Soms ben ik zo moe, dat opstaan al een strijd is.
Soms ben ik zo moe, dat ik eigenlijk niet meer wil.
Je hebt zo van die dagen, dat je denkt "wat is dit een belijdenis"
En op zulke momenten word het doodstil.
--------------

In iedergeval dit bovenstaande is soms mijn gevoel.
Soms, maar heel even, eigenlijk bijna niet aanwezig.
Maar als dat gevoel er is dan word ik een beetje lamgeslagen.

Ik verdwijn naar de achtergrond en "ben er even niet". Opzich niet heel erg, dat tijd voor jezelf nemen, maar de balans vinden is altijd zo lastig tussen terugtrekken en aanwezig zijn op vele gebieden, bijv. sociale contacten, school e.d.

Ik ben iemand, ik wil dat Niemand zich zorgen over me maakt, want als ik reeel ben hoeft dat ook niet. Heel erg depri ben ik allang al niet meer geweest, ik zit nogaltijd op school, wat een freaking wonder is, en ik boon mijn eigen boontjes, en die van een x aantal anderen, wel.

Maar dat wil niet zeggen dat ik soms niet het gevoel heb eventjes normaal te willen zijn. Gewoon opgaan in de mensenmassa en je geen zorgen te hoeven maken of mensen je "door" hebben.

Gelukkig heb ik wel momenten in het leven die me kracht geven, en me dus op de been houden.
Zoals mijn fitness resultaten (ik zal ze binnenkort hier op een rijtje zetten) die zeer positief zijn, die ene keer in de maand dat mensen zich toch vergissen of ik nou een jongen of een meid ben, die ene keer dat er weer een hetero meisje aangeeft een relatie met me te willen, omdat ik wel een knappe boy ben etc.

Er is gelukkig nog zoveel om voor te blijven, dat die momentjes van zelfmedelijden gelukkig maar heel kort zijn ^__^

zondag 1 januari 2012

Een nieuw jaar...

Nieuwe kansen... Althans mja, ik weet niet.

Dit is het volle jaar wat ik waarschijnlijk compleet uit moet gaan zitten met dit lichaam. Door die klote wachtlijst (momenteel 14maanden, 1e 2weken zijn nu net voorbij) moeten "wij, gendertjes", zolang wachten. Opzich vind ik een wachtlijst niet erg, helemaal niet eigenlijk.

Het geeft je namelijk tijd voor acceptatie en misschien zelfs deels verwerking. Je hebt de tijd om alles nog eens te overdenken, uit te proberen, fouten te maken en daarvan te leren. Dus wat dat betreft sta ik volledig achter wachtlijsten... Maar 14maanden, daar word je spontaan suicidaal van, als je dat nog niet was.

Het is een beetje door een zure appel heen willen bijten, met een laag goud erom heen. Je bijt... En je bijt... En je bijt nog wat meer, maar op den duur bijt je je tanden erop verrot.

Je komt door je intake. Yes! Stap 1 met glans doorstaan. Je verwacht geen medaile, en je verwacht geen rozenkrans, maar een straf van 14maanden op de strafbank voor iets waar je niet bewust voor kiest, dat is gewoon een hell.

Natuurlijk zitten er positieve kanten aan. Mijn omgeving kan aan mij wennen, en in zekere zin kan ik aan mijzelf wennen, maar het duurt te lang!

En op zulke momenten, als je dan aan het begin staat van een kers vers jaar en iedereen heeft zijn goede voornemens gemaakt, dan denk ik ineens van:

Was ik maar gewoon geboren als mezelf... Dan had ik al dit gezeik niet gehad, en had ik nu gewoon een relatie gehad (of niet), mijn leven zo goed en zo kwaad op een rijtje, en ging ik gewoon door met mijn leven.
Maar nee! Ik moet weer zo nodig speciaal zijn... ofzo...

Ik weet het niet, natuurlijk wens ik iedereen een gelukkig 2012, en natuurlijk hoop ik dat de mensen die willen stoppen met roken ook echt van die stokjes afblijven, maar mijn goede voornemen is niet meer dan stabiel blijven mentaal, wat al lastig genoeg is.

Ik zou gewoon zo nu en dan zo graag een aantal ampullen kopen en mijn lichaam elke 2weken met een dosis injecteren, maar dat is irreeel, en fucking gevaarlijk ook nog eens, dus ik doe het niet.

Maar toch...

donderdag 17 november 2011

Coming Out bij mijn moeder

 De titel zegt het al, mijn coming out bij mijn mams.
Ik heb bewust gekozen voor een brief; ik ben nogal een watje wat betreft dingen in het gezicht smijten, al helemaal als het over mijn geliefde mama gaat.

Waarom dat zo lastig is hoor ik je denken?
Nou eigenlijk om de reden omdat mijn moeder altijd het beste voor me gewilt heeft, en ik haar heel erg waardeer voor alles wat ze in der jaren voor mij en mijn broers (hans en jeroen) gedaan heeft. Ik hou van haar, en wil haar geen pijn doen. Het niet eens riskeren dat ik haar pijn doe.
En ik weet dat ik dat doe/heb gedaan, puur om het feit dat ik het haar nooit heb durven te vertellen dat ik me zo voelde. Ze wist van mijn automutilatie, mijn depressie vreetbuien etc. etc. maar altijd heeft ze me laten gaan, behalve als we een meningsverschil hadden, dan kwam alles er in een keer uit.
Dus daarom deze brief, en ik zorg dat ik binnen 24uur bij haar ben, zodat we erover kunnen praten met zijn 2-en. Hopelijk als moeder en zoon, maar ik denk dat dat te snel is voor haar. Wel ben ik van plan mijn binders te dragen...

Dus na x aantal versies gemaakt te hebben, bij deze het eind resultaat

Hieronder de brief:


Hey mams,
Ik stuur je deze brief omdat ik het te moeilijk vind dit recht in je gezicht te zeggen, en als je dit leest zal ik of naast je zitten of afgesproken hebben vanavond “even” langs te komen. Het is een lastig punt omdat dit heel mijn leven bestrijkt en ook wel veel dingen verklaart (in ieder geval voor mij).
Ik ben genderdysforisch; wat betekent dat ik in het verkeerde lichaam geboren ben.
Zelf snap ik dat dit een beetje als een baksteen op je nieuwe auto valt, maar ik zal het een beetje uitleggen.
Ik weet dat ik vroeger jurken heb gedragen, barbies wilde hebben etc. etc.
Maar dat kwam omdat ik heel verlegen was over mijn gevoelens, waardoor ik juist heel overdreven meisjes dingen wilde. Diverse keren ben ik boos geworden omdat hans en jeroen een Action men kregen, en ik het moest doen met een barbie.
Ook in de 1e, op de grote beerstraat ben ik een keer in tranen uitgebarsten om, ogenschijnlijk, niets. In ieder geval zo leek het, want wederom durfde ik niets te vertellen.
Op mijn examen heb ik me natuurlijk gekleed als jongen, en voelde me hier geweldig bij. Het feit dat ik nog steeds voor Saskia, en haar etc. uitgegeven werd, maakte me toen niet zoveel uit. Het was voor mij een gygantische mijlpaal, waarbij het me duidelijk werd dat ik dit echt wilde/moest zijn. De hele zomer ben ik eigenlijk zo doorgegaan bij mijn vriendengroep, die het overigens wel wist.
Onder het familie etentje laatst, toen je me jochie noemde, deed mijn hart even een sprongetje van geluk, maar mijn gewoonte zei me dat ik erop in moest gaan. Dat deed ik, in de vorm van een grapje. Maar elk grapje heeft een kern van waarheid, zo ook deze. De reactie van onder andere Nicole kreeg me stil, ergens omdat ik er heel blij mee was, maar het was ook zo onverwacht. Ik kon me er alleen nog niet toe zetten om het hoge woord eruit te gooien, omdat Jeroen en Rinus aan de tafel zaten, waarvan je weet dat ik daar niet zo’n hele goede band mee heb, en eigenlijk ben ik ook best wel bang voor Jeroen zijn reactie.
Verder verklaart het voor mij ook een aantal dingen, en misschien herken jij ook een aantal punten waarvan jij denkt: Ja dat klopt nu beter dan voorheen. Misschien kunnen we hier een keer een open gesprek over hebben. Ik zou dat in ieder geval heel prettig vinden, en ik hoop jij ook.
Ook wil ik horen hoe jij je hierbij voelt. Of je dingen herkent, of juist niet. Het liefst geef ik op elke vraag een antwoord, zodat je niet hoeft te twijfelen, of ergens nog vraagtekens bij zet. Ik weet zelf dat ik dat niet allemaal kan, niet in 1 gesprek, maar ik ga wel mijn best ervoor doen om elke vraag zo goed en duidelijk mogelijk te beantwoorden en te verwoorden (wat nou niet bepaald mijn sterkste kant is).
Dus eigenlijk is deze brief om te vertellen dat ik van je hou, maar niet ben wie je dacht dat ik altijd was, althans qua uiterlijk. Mijn innerlijk zal nooit veranderen. Met andere woorden, ookal heb ik een andere naam, en een ander uiterlijk. Van binnen zal ik altijd Saskia zijn, ongeacht wat er gebeurt, en ik hoop dat jij dit ook ziet.
Ik heb me opgegeven bij het VU en wacht nu op mijn in-take. Ook omdat je aangaf geen jongensnaam voor me te hebben gehad als baby, heb ik mijn eigen naam uit gekozen; Sean.
Ik hoop op begrip, maar weet dat dit een moeilijk iets is, dus eigenlijk verwacht ik niets.
Xxx Ik hou van je.

donderdag 10 november 2011

Moe

Ik weet niet hoe het komt maar ik ben de laatste weken zo Moe... Alsof ik niet verder kan en om half 9 begin ik al in te storten.

Ik bedoel natuurlijk lichamelijk moe, geestelijk nog lang niet. Het wachten is saai en vervelend, en ik ben net een stuiterballetje en wil het liefst nu 12spuiten vol testosteron in mijn heup douwen en wachten tot de reactie in mijn lichaam maar daar gaat het niet om.

Als ik thuis kom, ben ik kapot. Ik hoef nog niet eens wat gedaan te hebben, maar ik ben gewoon moe. Te moe niet, ik doe geregeld nog dingen, maar liever niet. Het liefst draai ik me om op mijn bed en doe even een dutje, maar dit doe ik niet. Omdat ik weet dat ik het anders gewend ga raken en dus moet blijven doen.

Ik denk dat het komt door alle dingen die nu in mijn hoofd spoken. Ik slaap diep, maar onrustig. Als ik rustig stil zit, dan nog ben ik aan het nadenken. Het houd gewoon niet op. Ik vind het niet erg, maar het is gewoon vermoeiend.
Daarnaast speelt mijn gewicht ook mee uiteraard. Ik zit nu weer onder de 100kg maar wil naar de 75, of lager als dat verantwoord is. Ik denk dat zodra ik op mijn streefgewicht zit, en een lekkere conditie heb dat alles wat makkelijker zal gaan.
En als laatste mijn ritme. Het komt veel te vaak voor dat ik om 3uur nog niet moe ben, omdat ik of over mijn slaap heen ben, of het gewoon nog niet gehad heb. Dus nja dat dus... Allemaal dingen die er invloed op hebben. En dat is niet erg, zolang ik maar een goede weerstand blijf houden en mijn schoolwerk doen kan :3