Ik ben soms zo moe...

Soms ben ik zo moe, dat opstaan al een strijd is.
Soms ben ik zo moe, dat ik eigenlijk niet meer wil.
Je hebt zo van die dagen, dat je denkt "wat is dit een belijdenis"
En op zulke momenten word het doodstil.
--------------

In iedergeval dit bovenstaande is soms mijn gevoel.
Soms, maar heel even, eigenlijk bijna niet aanwezig.
Maar als dat gevoel er is dan word ik een beetje lamgeslagen.

Ik verdwijn naar de achtergrond en "ben er even niet". Opzich niet heel erg, dat tijd voor jezelf nemen, maar de balans vinden is altijd zo lastig tussen terugtrekken en aanwezig zijn op vele gebieden, bijv. sociale contacten, school e.d.

Ik ben iemand, ik wil dat Niemand zich zorgen over me maakt, want als ik reeel ben hoeft dat ook niet. Heel erg depri ben ik allang al niet meer geweest, ik zit nogaltijd op school, wat een freaking wonder is, en ik boon mijn eigen boontjes, en die van een x aantal anderen, wel.

Maar dat wil niet zeggen dat ik soms niet het gevoel heb eventjes normaal te willen zijn. Gewoon opgaan in de mensenmassa en je geen zorgen te hoeven maken of mensen je "door" hebben.

Gelukkig heb ik wel momenten in het leven die me kracht geven, en me dus op de been houden.
Zoals mijn fitness resultaten (ik zal ze binnenkort hier op een rijtje zetten) die zeer positief zijn, die ene keer in de maand dat mensen zich toch vergissen of ik nou een jongen of een meid ben, die ene keer dat er weer een hetero meisje aangeeft een relatie met me te willen, omdat ik wel een knappe boy ben etc.

Er is gelukkig nog zoveel om voor te blijven, dat die momentjes van zelfmedelijden gelukkig maar heel kort zijn ^__^